Πώς η Κύπρος επιλέγει τους ηγέτες της;
Καθώς εσείς και εγώ παρακολουθούμε το θέατρο του παραλόγου με τον Αναστασιάδη να πιστεύει ακράδαντα ότι δεν είναι διεφθαρμένος, με τον Αρχιεπίσκοπο να πιστεύει ακράδαντα ότι μπορεί να ρίξει όσα διατηρητέα και αρχαία μνημεία θέλει και την Γιολίτη να πιστεύει ακράδαντα (αμάν τι λέξη και αυτή!) ότι εσείς και εγώ έχουμε την ίδια πρόσβαση στον Αρχηγό της Αστυνομίας με αυτήν, πρέπει να τεθεί μια ερώτηση: γιατί οι Κύπριοι επιλέγουμε τόσο κακούς ηγέτες;
Πώς επιλέγουμε να κυβερνόμαστε από ανθρώπους που κυριολεκτικά δεν τους ενδιαφέρει καν να φαίνονται τίμιοι και δίκαιοι στα μάτια των πολιτών;
Και δεν αφορά μόνο την εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά και την αντιπολίτευση.
Ως κοινωνία, στην Κύπρο χρειαζόμαστε απεγνωσμένα, μεταξύ άλλων, καλές συντάξεις από το ΤΚΑ, άριστη δημόσια εκπαίδευση και φροντίδα παιδιών, καλούς μισθούς, προσιτή στέγη και ένα δυνατό δίχτυ οικονομικής και κοινωνικής προστασίας για τους λιγότερους τυχερούς.
Αλλά και να ερχόταν κάποιος να ζητήσει την ψήφο μας με σκοπό να τα προσφέρει όλα αυτά, οι πιθανότητές του να εκλεγεί θα ήταν περιορισμένες, συμπέρασμα το οποίο σίγουρα μπερδεύει κάποιον που το βλέπει «σωκρατικά». Γιατί ο Κύπριος ψηφοφόρος θα απέρριπτε τα πράγματα που αποδεδειγμένα χρειάζεται;
Επειδή υπάρχει κάτι που θέλει περισσότερο. Ο Κύπριος ζητά πρόσβαση στην εξουσία για το προσωπικό του όφελος.
Από το 1960 μέχρι σήμερα, η μόνη εύκολη και αποδεδειγμένη οδός ευημερίας είτε για εργαζόμενους είτε για επιχειρηματίες, ήταν η πρόσβαση στην εξουσία. Έχουν αναγιωθεί γενεές και γενεές με αυτήν τη νοοτροπία.
Η πρόσβαση στην εξουσία, όμως, οδηγεί σε ανταγωνισμό για τις λίγες θέσεις εργασίας στο δημόσιο, τις περιορισμένες αναπτυξιακές δαπάνες του δημοσίου ή το πόσο μακριά μπορείς να αλλάξεις τις πολεοδομικές ζώνες. Και έτσι κτίζουμε τα κομματικά φέουδα, πάντοτε με τον (ή την) φεουδάρχη τους.
Παλιά, τα μεγάλα κόμματα είχαν πρόσβαση και στον ιδιωτικό τομέα, όπως τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες και λοιπά. Εξακολουθούν να έχουν.
Οι Κύπριοι ψηφοφόροι γνωρίζουν για το ρουσφέτι και τη διαφθορά και κάνουν τις επιλογές τους στις κάλπες. Ενεργητικά, αποφασιστικά, αυτόβουλα. Οι περισσότεροι νιώθουν περήφανοι.
Η επιθυμία για πρόσβαση στην εξουσία φορτώνει το δημόσιο με υπαλλήλους που δεν τους χρειάζεται, με διευθυντικά στελέχη που είναι εντελώς άχρηστα, με δημόσια έργα που οδηγούν στο πουθενά, με σπατάλες και λειτουργική ανικανότητα. Δημιουργήσαμε ένα σπάταλο και απένταρο κράτος.
Και μετά διερωτάστε αγαπητοί, γιατί δεν μπορούμε να σώσουμε ένα παιδί από την αυτοκτονία. Επειδή ποτέ του δεν διεκδίκησε πρόσβαση στην εξουσία; Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας πλέον ως «φυσιολογικούς» Ευρωπαίους πολίτες. Ο Κύπριος στερείται αυτά που άλλοι θεωρούν φυσιολογικά, όπως να έχει εμπιστοσύνη στον δημόσιο λειτουργό, να πιστεύει ότι του λένε την αλήθεια οι πολιτικοί, να βλέπει τις φορολογίες που πληρώνει να ξοδεύονται με καλοσύνη σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη, να ζει ο γέρος τους με αξιοπρέπεια και με φροντίδα, να νιώθει ότι τα παιδιά έχουν μια αίσθηση ελευθερίας με στόχους για το μέλλον τους.
Πώς χτίζεται ξανά μια κοινωνία που βασίζεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στην πρόσβαση στην εξουσία για προσωπικό όφελος; Μια κοινωνία που βασίζεται σε μια καταχρηστική σχέση, η οποία αναπαράγεται χιλιάδες φορές κάθε χρόνο και η οποία κοινωνία αποκαλεί όλα αυτά «πολιτική».
Πιστεύω ότι υπάρχει μια ερώτηση ακόμη πιο βασική: Μπορούμε να διδάξουμε στους Κύπριους να σκέφτονται συλλογικά και όχι ατομικά; Μπορούμε να σώσουμε έναν εθισμένο ή αλκοολικό που δεν θέλει να σωθεί;
Απευθύνομαι στις 180,000 ψηφοφόρων που δεν θα πάνε να ψηφίσουν. Για τους δικούς σας λόγους δεν θέλετε πρόσβαση στην εξουσία. Δεκτό, αλλά δεν σας κάνει και υπεράνω.
Απαντήστε αυτό: Γιατί δέχεστε να σας στερούν αυτοί που θα πάνε να ψηφίσουν, καλύτερες συντάξεις από το ΤΚΑ όταν αφυπηρετήσετε, άριστη δημόσια εκπαίδευση και παιδική φροντίδα όταν την χρειαστούν τα παιδιά σας, καλύτερους μισθούς για εσάς ή ένα ισχυρό δίχτυ οικονομικής και κοινωνικής προστασίας όταν την χρειαστείτε σε μια άτυχη στιγμή;
Παναγιώτης Σαββίδης
@PanayiotisSavv1
