Η Δικαιοσύνη που δεν ήρθε ποτέ για τον Αλέκο Κωνσταντινίδη

Η μοναδική Πολιτική Έφεση στα χρονικά της κυπριακής Δικαιοσύνης, που το Εφετείο αρνήθηκε να ακούσει διάδικο λόγω της έντονης κριτικής που του άσκησε. Το Δικαστήριο ανέμενε μέχρι και σήμερα από τον μ. Αλέκο Κωνσταντινίδη να αποκαταστήσει το κύρος του.

Του Σάββα Ζαννούπα*

Σήμερα έφυγε από τη ζωή ο δημοσιογράφος Αλέκος Κωνσταντινίδης. Δεν έτυχε να τον γνωρίσω. Διάβαζα όμως κατά καιρούς τα άρθρα του. Κατά κανόνα δεν συμφωνούσα με τα λεγόμενά του. Πλην όμως οφείλω να του αναγνωρίσω ότι αυτά που έλεγε τα πίστευε και τα υποστήριζε με πάθος. Μη διστάζοντας να τα βάλει ακόμα και με αυτούς από τους οποίους ζητούσε να του απονέμουν Δικαιοσύνη.

Η Πολιτική Έφεση Αρ. 6487, ημερομηνίας 21.06.1983, (Alecos Constantinides v Ekdotiki Eteria Vima Ltd and Others), παραμένει μέχρι και σήμερα η μοναδική στα κυπριακά χρονικά όπου το Εφετείο αρνήθηκε να ακούσει διάδικο λόγω της έντονης κριτικής που άσκησε στο Δικαστήριο. Παραθέτω απόσπασμα της Πολιτικής Έφεσης Αρ. 6487, όπως αυτό μεταφράστηκε στην Ποινική Έφεση Αρ. 56/2009, ημερομηνίας 08.10.2009, (Γενικός Εισαγγελέας της Δημοκρατίας ν Ανδρέα Ευσταθίου):
«Εκείνο που έκαμε ο εφεσείων, είναι να ζητήσει την παρέμβαση μας κατ’ έφεση για την επικράτηση των δικαιωμάτων του ενώ αμφισβητεί τη διάθεση του Δικαστικού Σώματος να απονείμει δικαιοσύνη. Ένας διάδικος δεν μπορεί να ζητά την παρέμβαση του Δικαστηρίου προς το συμφέρον της δικαιοσύνης ενώ αμφισβητεί την αμεροληψία των Δικαστηρίων. Επειδή, ένα διεφθαρμένο δικαστικό σώμα δεν αποδίδει δικαιοσύνη σύμφωνα με το Νόμο αλλά δικαιοσύνη με σκοπιμότητα.»

Και πιο κάτω στην ίδια απόφαση.

«Έχουμε εξετάσει την υπόθεση με πολύ μεγάλη προσοχή, πολύ περισσότερο επειδή είναι η πρώτη του είδους της που έρχεται ενώπιον του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Είμαστε ομόφωνα της γνώμης ότι η άσκηση από τον εφεσείοντα του θεσμοθετημένου δικαιώματος έφεσης, ενώ αμφισβητεί την αμεροληψία του Δικαστικού Σώματος κατά τον τρόπο που εκτέθηκε πιο πάνω, συνιστά βαριά κατάχρηση της δικαστικής διαδικασίας. Επομένως, εκτός αν ο εφεσείων πρώτα αποκαταστήσει το κύρος του Δικαστηρίου, θα ήταν κατάχρηση εκ μέρους του να επικαλείται τις εξουσίες του να αποδώσει δικαιοσύνη στην υπόθεση. Αν είμαστε ανίσχυροι να ενεργήσουμε κάτω από αυτές τις περιστάσεις, η εξουσία των Δικαστηρίων θα εξουδετερωνόταν. Κατά την απόφαση μας η έφεση πρέπει να ανασταλεί.»

Η Πολιτική Έφεση Αρ. 6487 ουδέποτε εκδικάστηκε, μιας και το Εφετείο ανέμενε μέχρι και σήμερα από τον μ. Αλέκο Κωνσταντινίδη να αποκαταστήσει το κύρος του Δικαστηρίου.

Η ιστορία της υπόθεσης γράφτηκε σήμερα με τον θάνατο του Αλέκου Κωνσταντινίδη. Αυτό το οποίο όμως απέμεινε να αποκαταστηθεί, είναι το κύρος της Δικαιοσύνης. Μια Δικαιοσύνη που στον 21ο αιώνα θα πρέπει να έχει τη δύναμη και το σθένος να απορροφά τους κραδασμούς ενός δυσαρεστημένου πολίτη, και να μπορεί μέσα από τις οποιεσδήποτε συνθήκες να απονέμεται ακόμα και σε αυτούς που με τα λεγόμενά της την αδικούν. Γιατί στο τέλος της ημέρας, για να λειτουργήσει σωστά η Δικαιοσύνη, δεν πρέπει να είναι μόνο τυφλή. Πρέπει να είναι και κουφή.

*Δικηγόρος,
Πρόεδρος Δικηγορικού
Συλλόγου Πάφου